In de pittoreske gemeente Glabbeek in hartje Vlaams-Brabant, op méér dan 60 meter boven de zeespiegel, werd het vergane Meensel Blues in 2016 door enkele blues freaks een nieuw hard ingeplant. Dat het nog steeds -weliswaar onder een andere naam- is blijven kloppen is een feit, want dit jaar gaat al -voortaan in zaal Glazuur- editie #9 door van het éérste (indoor) blues festival in België, de HAGELAND BLUES & ROOTS NIGHT. Er werd dit jaar gekozen voor 2 Belgische, 2 Nederlandse en 1 Britse band, die samen voor meerdere blues stijlen staan en waarbij vooral diversiteit en sfeer de trefwoorden van de avond moeten zijn …

Niet alleen SORTIE BLUES heeft met Armond Hombroeckx (°1950) aka BIG BILL (Krakkebaas) een bijzondere band. Al vier jaar lang -sinds de start in 2019 toen nog aan Café de Sortie- slaagt het eigenzinnige Sortie-team er in om hem op hun affiche te krijgen. Erg knap, maar Big Bill trad ook al op in Glabbeek, in Jeugdhuis Bunker. Zoveel jaren later is hij er nu opnieuw, maar in de Glazuur. De bijna 75-jarige zanger/gitarist Big Bill is al vanaf de seventies en niet alleen rond de “kroege van d’Aa Met” in Leuven, nu al een zowat levende legende. Met zijn rauwe rockende blues in het puur Leives, is hij sinds “Ene Mee Hesp” wereldberoemd in Vlaanderen. Armand zat begin 1966, samen met z’n broer/bassist Bert, in Bert & Skifflegroup. Een paar jaar later vervoegde hij Het Luk Tegenbos Smartensemble, waarvan Wilfried "Freakadel" Devijver de bassist was. Wanneer hij zich realiseerde dat zijn solo's tijdens concerten goed gesmaakt werden, ging hij zijn eigen weg. Rond 1973 vormden de broers Hombroeckx een eigen band met de naam (eerst diep inademen): Big Bill Krakkebaas en de Sock ‘N Soul (Ram Jam Funky but Live) Band. O.a. gitarist/producer Jean-Marie Aerts (T.C. Matic) en gitarist, zanger, componist, songwriter, arrangeur en tv-persoonlijkheid Jean Blaute maakten er deel van uit. Big Bill vertoefde zo’n drie jaar in de States, waar hij ooit -zo vertelde hij ons- aan de bar zat met SRV en een whisky/7-up met hem dronk. Na zijn terugkeer naar België nam Big Bill in 1995 zijn éérste live album op, ‘Café Allee’. Genoemd naar zijn stamcafé, de legendarische kroeg op de Oude Markt 41 in de studentenstad. Big Bill (zang, gitaar) is -het gaat hem fysiek weliswaar wat moeizamer- nog steeds “aLIVE”. Zijn band bestond uit: Luk de Graaff (gitaar, zang), Jean Vandooren (bas, zang) & de man met de lach, Toon Derison (drums). De volgende details over zijn set… Krakkebaas zat er schijnbaar wat “verloren” bij, maar schijn bedriegt, want als hij uit zijn Leives repertoire tapte, zag je zelfs van ver dat Armond er nog altijd zichtbaar van genoot. Met het veelzeggende “Everything is Alright” slingerde Big Bill zijn sputterende motor wat moeizaam op gang, maar na JL Hooker’s “Boom Boom” was de kogel door de kerk en rolde de oldtimer krakend maar genoegzaam verder. Niet alleen ik, maar de meesten hebben daarna vooral genoten van BB’s Leives repertoire. Van “Voordeur blues”, zijn zoeken naar de sleutel van zijn voordeur, “Fuif in’t Midden van de Stad”, “Kroegen van d’Aa Met’” en natuurlijk van zijn wereldhit in Vlaanderen, “Ene mee Hesp”. Een standbeeld op de markt van Leuven, ja dat verdient deze nu al legendarische krak! Wie daarnaast zeker ook een pluim op zijn hoed verdient, is Luc de Graaff. Als er iemand als muzikant van wanten weet, is hij het! BJ Scott, Arno, Admiral Freebee, Novastar, The Wolfbanes, Tom Robinson, K’s Choice en o.a. Les Talons Gitans weten waarom. Hageland Blues&Roots mag ook Big Bill Krakkebaas, de “legend”, op zijn bucket list afvinken… 

Zanger, componist, gitarist en kunstenaar RALPH DE JONGH (°1975), net geen 50 en net geen 2m lang, is zowat de meest productieve artiest van de Lage Landen die ik ken. Toen ik hem een jaar geleden in de Living Room van Rootstime in Halen interviewde, werd het me ook duidelijk dat deze creatieve rebelse “buzy bee” uit Noord-Brabant sympathieën en herkenbare vergelijkbare punten had met collega-schilders van de Cobra-groep. Karel Appel (°1921†2006), die bij de groep behoorde, deed er met zijn uitspraak “ik rotzooi tegenwoordig maar wat aan…” ooit nog een schepje bovenop. Ralph weet nooit, zeker als hij alleen optreedt, in welke volgorde en wanneer hij wat gaat doen. “Wat op dat moment in hem opkomt” dat bepaalt zijn setlist die er bijna nooit fysiek ligt. Zijn klompen, zijn handelsmerk, dat is de enige zekerheid. Ze stonden klaar, want die heeft hij nodig als het ritme erin moet gedramd worden. Was dit een jaar later nog zo, dat zouden we snel weten! Naast Ralph bestond de band uit de geweldige (een ontdekking!) Arend Bouwmeester op sax en gitaar, bassist Nico Heilijgers en drummer Marco Overkamp. Enkele details over de LIVE set, wat in casu -bij gebrek aan betrouwbare input- al een hele klus is. Over de nummers die ik “herkende” -sorry Ralph als ik eens buiten de pot p*s- wat volgt. “Sweet Jane”, de update van Robert Johnson’s “I Believe (I’ll Dust My Broom)” en Elmore James’ “Shake Your Moneymaker”, “Life is Like a River with no Name” en “Secret Girl”… In (méér dan) één woord: verrassend, nooit saai of herkenbaar, maar vooral door de signature eigenzinnige en gedreven manier waarop, subliem! Wie ik hier zeker de volgende pluim op zijn hoed moet steken is de saxofonist van dienst, Arend Bouwmeester. Hij wist ons met iedere tussenkomst te vervoeren, bracht ons in de juiste sfeer en liet ons wegdromen. Voor mij was deze “Mick Jagger meets Van “The Man” Morrison” een set die me nog lang zal bijblijven, mede door Arend én dank zij landgenoot Antoine-Joseph “Adolphe” Sax! Bedankt Ralph, Arend, Nico & Marco. Jullie maakten van deze 9de editie weer een top!    

Tijdens de “change overs” deden LEANDER VANDERVEECKEN & OLIVIER VANDER BAUWEDE akoestisch hun ding op het gezellige zijpodium. Leander verzorgde de zang en gitaar en Olivier uiteraard de mondharmonica. Beiden waren vorig jaar nog te gast in de Living Room van Rootstime in Halen. Het Gents duo trad toen op n.a.v. de release van hun 5-track ep, ‘LIVE from ROOM 13’ (02/’24), die we hier nog recenseerden. De roots van zanger/gitarist LEANDER (A Murder in Mississippi, Muddy Sippy Boys, Missy Sippy All Stars) liggen in een klein West-Vlaams dorpje. Als 15-jarige “ontdekte” hij folk en bluegrass en op zijn 17de begon Leander te spelen in zijn eerste band 6 Days Of Justice, een metalcore band uit Kortrijk. Op 19-jarige leeftijd, verhuisde hij naar Gent en richtte hij samen met zijn zus de Americana-band A Murder In Mississippi op. Als singer-songwriter werd Leander gekneed door vriend en mentor wijlen Tiny Legs Tim (°1978†2022). Multi-instrumentalist OLIVIER (OVB Quartet, Tamala, The Paradise Stompers, Guy Verlinde & The Artisans of Solace, MS All Stars, Young Toots Collective) werkte als chromatische en zowel diatonische mondharmonicaspeler al samen met verschillende artiesten in uiteenlopende muziekgenres, variërend van blues en jazz tot pop, rock, folk en ook wereldmuziek. Op de tracklist van hun genoemde (debuut) ep staan er vier Vandereecken-composities en een Howlin’ Wolf-cover. LIVE: Als ze hun startknop induwden, sluit je bij het luisteren best de ogen. Want je waant je dan -voor zover je die hier in Glabbeek kunt vinden- in een donkere bar ergens aan de MS Delta, vol slechte vrouwen en dito lugubere mannen. Verder is het vooral genieten van de ongetwijfeld fenomenale muzikale kennis en kunde van beide heren, die zich telkens met de nodige swingende ragtime op een hoger niveau tillen. Zo stond er vanavond o.a. de genoemde Howlin’ Wolf-cover, “I Asked Her for Water (She Gave Me Gasoline)” en “Judith” op de setlist van één van de drie sets. Het was niet enkel grabbelen uit hun recente ep, want ze brachten ook enkele nieuwe nummers als “Busy Bee” en “Mona Maura”. Dit soort jonge artiesten van hier moeten we vooral blijven steunen en zeker respecteren!

Eric Schuurmans

ROBBERT DUIJF BAND is een akoestische driemansband die de European Blues Challenge 2024 in Braga/Portugal won. Alsook de beste NL bluesalbum van 2023 “Change Myself”. Getuigen van een frisse en vernieuwde kijk op de blues, daarom ook natuurlijk zijn verdienste tot in Memphis. In 2020 ging deze blues-gospel artiest al naar de IBC in Memphis, nadat hij de Dutch Blues Challenge won in 2019 en dus ook 2023. Hier op de planken samen met zijn zoon Rubin Duijf op staande contrabas en de dynamische Sjaak Korsten, aka Sjaakie, we kennen hem ook nog met grote pet en evengrote smile van de Ragtime Rumours.

Robert zittend met rauwe stem, rijdt hier stomend als een trein op het podium, geeft ons vol overgave dan ook zijn “Ticket For The Love Train”, uit hun splinternieuwe album “Silver Spoon”. Duidelijk fier op hun kersvers geslaagde album “Silver Spoon” vervolgen ze hieruit “Change Myself” en “Tired Of Being Good”, een meezinger die de zaal duidelijk bekoort. Met autobiografische kijk op de wereld, verder de delta Blues in met “I Ain't Dead Yet”. Laat ons daarom gerust maar een verfrissend Duveltje drinken, wat hij ook doet, net als tijdens zijn studententijd op kot in Antwerpen, vertelt hij, de bierrekken om de hoek bij Delhaize waren duidelijk te klein. Maar ook in de zaal vloeit het vocht, geslaagde interactie zodat velen, vooraan de zaal, met handen in de lucht staan, samen met hem shouting it loud op de duivelse boogie “All Night Long”. Inderdaad veel beter medicatie dan de dokter kan voorschrijven. Inspirerende of met vinger wijzende tekst in “Talking In Your Sleep”. Zingend over shaking hips en nog wat heerlijks dat op bips rijmt, we zien het allemaal voor ons, zonder film, zonder 3D beelden, misschien zijn we nu echt bekoord van deze duveluitdrijver. Uit zijn eerste album (2021) de meeslepende titeltrack “Dangerous Mood”. Geen tweede kans in het leven met stijlvol snarepicking op “Falling Of The Wagon”. Eindigen met een Thorogood mixture “One Bourbon, One Scotch... One Duvel”. Eentje maar !

THE ZAC SCHULZE GANG is eveneens een drietal, maar dan elektrisch gewapend, uit Gillingham / Kent UK. Vormden zich in 2020 en noemen zichzelf op facebook een “hard-hitting upbeat blues rock trio”. Trokken nu voor drie concerten per boot de plas over, gisteren in Winterbach/D, morgen in Wevershoof/NL. Op gitaar zien we Zac, ondersteund op bas door Ant Gunnarsson Greenwell ( aka Groccy) en op drums zijn broer Ben. Zij verkregen drie Blues awards in 2023, speelden toen ook op het grote Eric Clapton's Guitar Crossroads Festival in L.A. California. Als je tussen de grote namen op die ongelooflijke affiche mag staan heb je helemaal geen gewone adrenaline. Met big, zeg maar de biggest, names als

Eric Gales, Joe Bonamassa, Doyle Bramhall II, Gary Clark Jr, Buddy Guy, Samantha Fish, Marcus King, Stephen Stills, ZZ Top, Taj mahal, John McLaughlin, Keb'Mo, Sheryl Crow, The War On Drugs, Jimmie Vaughan, Carlos Santana, Albert Lee, Sonny Landreth, Christone Kingfish Ingram en natuurlijk Eric Clapton himself moet dat als jonge band hiertussen een explosieve kick geweest zijn. Natuurlijk doorkruisten ze vele clubs en pubs in UK, tot op Ballyshannon's Rory Gallagher Festival en stel je voor vanavond hier op Hagelandse bodem. Zac, met een Greta Van Fleet T-shirt, dat alleen al naar epische energie verwijst. Basman Groccy met zijn rood-wit gestreepte retro Southampton shirt, al even de power van deze band voorstellend en voorspellend als drummer Ben met bivakmuts en in verraderlijke Cream Soda shirt.

Direct met rauwe energie ertegenaan, blues met een ijzersterke punk fundatie. “Give Me All Your Love” en “Woman For a Ride”. Zowel Dr. Feelgood achterna op een speedbike of Johnny Cash met een sneltrein. Niet op 'de Gibson Lucille maar op Fender, doorboort Zac het iconische bluesnummer “The Thrill Is Gone” als een mijlpaal op hun setlist. Rory Gallagher, ons aller genegen en deze seventies hero meer dan verwelkomend met “I Take What I Want”. Groccy neemt de nu de zang even over op eigen song “Hole In My Pocket”. Dan weer een punky bluesrocker “She Does It Right” (Dr. Feelgood). Als je de seventies overleefde met Alvin Lee of Ritchie Blackmore, dan geeft Zac je wel wat inspiratie deze platen van Ten Years After of Deep Purple terug op te zoeken. Zeer welkome upbeat nummers met heavy intro's ook hier welkom deze avond als afsluiter en jawel terug naar Ierland met “Bad Penny”. Mixin' riffs uit Stairway To Heaven en Sweet Home Alabama, maar houden ons vast tot het einde met “I Fall Apart”. Alle encores overstijgend met Rory's “Messing With The Kid” en Peter Green's “Oh Well” . Was de negende van Beethoven al een toppie dan was deze negende Hageland Blues & roots Night even legendarisch onweerstaanbaar met happy end. Bands & Crew, we thank you.

Guy Cuypers

“De 9de editie van de HAGELAND BLUES&ROOTS NIGHT was weer een schot in de roos. BIG BILL kraakt maar verbaast, RALPH de JONGH is een fenomeen op zich en Leander & Olivier smaken nog beter dan Gentse cuberdons of kletskoppen. Muzikale prijsduif ROBBERT DUIJF blijft indruk maken en door THE ZAC SCHULTZE BAND zal Rory Gallagher blijven leven… BLUES, van waar maakt niet uit, BLIJVEN STEUNEN!”